Eu Quero Ir con Ela

Autora :Beatriz Taboada López:

(Vive en Foz, Lugo. Traballa como auxiliar administrativo e ama de casa)
+enlace ó conto na Voz


Pasou daquela, cando o tempo se medía polo sol, porque había que segar un verán enteiro para mercar un reloxo. Cando a Xesteira nunca tosera polos gases dun coche porque non había estrada máis aló de Paradela. Cando non se inventara o insomnio porque os ósos caían durmidos, de puro cansos, antes de pechar os ollos. Cando Portomarín non fuxira cara o monte porque o Miño era un río ceibo.

A fonte de Sesmonde era silandeira. A auga mantiña sempre o nivel e non se vía correr por ningures. A carón dela, un sarcófago servía para dar de beber ó gando cando viña do pasto. A xente do lugar non reparaba na singular forma da pía, a forza de vela a cotío. Pero un día, o xastre de Friolfe, que cosía na casa do Ferreiro, sentiu curiosidade.

O avó tratou de impresionalo: «Hai moitos anos, vivía na aldea unha fermosa doncela de cabelos dourados coma o sol e ollos azuis coma o ceo de agosto. Indo buscar auga, namorouse dun mozo que viñera de alugado». Calou para atizar o lume e as muxicas fuxiron espantadas. «El fíxolle as beiras e prometeu que regresaría cando enchese a lúa, para casar con ela. Pero marchou e non se soubo máis del. A rapariga ía tódalas tardes á fonte e retornaba ó fogar, cada vez un pouco máis murcha. Un día ... non volveu». O avó gardou un silencio calculado. A súa sombra alongábase, deforme, na parede de cantería. «Afogou. Seica escapaba do cemiterio nas noites de luar e se metía na pía, que, paseniño, foi tomando a forma do seu corpo, como ben viche». Mirouno fixamente e díxolle, nun murmurio, achegándoselle moito á orella: «Din que aínda se segue aparecendo. Quen ten a mala sorte de achala, fica tolo para sempre».

O xastre saíu fumar un último cigarro. Era unha noite clara, coas estrelas tinguileando a miles no ceo de inverno. A lúa era grande e redonda, coma un pan sacado do forno, e alumaba tanto a corga que o home decidiu acercarse ata a fonte. Atopárono sentado á beira do sartego, cos ollos perdidos. Só rosmaba, nun suspiro: «Eu quero ir con ela». Despois calou, pero nunca recobrou o xuízo e, nas noites de lúa chea, pregaba: «Eu quero ir con ela».